W piątek, 25 listopada 2022 r. wypada święto konsumpcjonizmu, zaczerpnięte z kultury oraz tradycji USA, potocznie zwane „Black Friday”. Wydarzenie to polega na licznych promocjach, obniżaniu cen, wyprzedażach. Innymi słowy „Black Friday” pozwala na nabywanie przez konsumentów towarów po cenie niższej lub bardziej korzystnej niż ta oferowana w dni powszechne. Takie jest przynajmniej założenie, ale wiadomo, skoro jest okazja to pojawiają się nadużycia czyli sztuczne zawyżanie ceny, po to by ją potem obniżyć („żonglowanie cen”). Na pomoc konsumentom przychodzi jednak prawo, a dokładniej mówiąc Unia Europejska czyli dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2161 z dnia 27 listopada 2019 r., zmieniającą dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 98/6/WE, 2005/29/WE oraz 2011/83/UE w odniesieniu do lepszego egzekwowania i unowocześnienia unijnych przepisów dotyczących ochrony konsumenta – dalej dyrektywa „Omnibus”.

Zakaz konkurencji to zobowiązanie się jednej strony umowy do nie podejmowania się określonych form działalności, które są konkurencyjne wobec biznesu drugiej strony umowy. Konkurencyjne – najprościej mówiąc – oznacza taką samą działalność skierowaną do takiej samej kategorii klientów.

Kara umowna to instytucja prawa cywilnego, która polega na możliwości zastrzeżenia w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy nastąpi poprzez zapłatę określonej kwoty pieniężnej. Prawo pracy jest jednak specyficzną gałęzią prawa cywilnego i należy się dobrze zastanowić czy pracodawca w umowie z pracownikiem może taką karę umowną zastosować (bo do tego siłą rzeczy ta kwestia się sprowadza). Zacznijmy od tego, że art. 300 Kodeksu pracy mówi, że w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Jakie więc są to zasady z którymi, ewentualnie taka kara umowna dla pracownika, mogłaby być sprzeczna?